previos pageمقتل مقرم - سيد عبدالرزاق مقرم‏ (ره)next page


به سوى مدينه‏

امام سجاد (عليه السلام) پس از سه روز اقامت، چاره‏اى نديد جز آنكه از كربلا به سوى مدينه، حركت كنند چون مى‏بيند كه عمه‏ها و زنان و كودكان شب و روز در حال گريه و نوحه هستند، از قبرى بر مى‏خيزند و كنار قبر ديگرى مى‏نشينند، از اين رو دستور دادند به سوى مدينه حركت كنند.

بشير بن حذلم مى‏گويد: هنگامى كه به مدينه نزديك شديم على بن الحسين (عليه السلام) فرود آمدند، دحل خود را فرود آوردند، خيمه‏ها را زدند و همگان را اسكان دادند و فرمودند: اى بشير! خداوند پدرت را رحمت كند، كه او شاعر بود، آيا تو نيز توان شعر دارى؟ گفتم: آرى اى فرزند رسول خدا!، من نيز شعر مى‏گويم. امام (عليه السلام) فرمودند: به مدينه برو و خبر شهادت اباعبدالله (عليه السلام) را بده. بشير مى‏گويد: اسب خود را سوار شدم و به شهر داخل شدم، هنگامى كه به مسجد النبى (صلى الله عليه و آله و سلم) رسيدم خود را به گريه بلند كردم و گفتم:

اى اهل يثرب در شهر خود اقامت نكنيد حسين (عليه السلام) كشته شد پس دائماً اشك بريزيد
بدن قطعه قطعه شده‏اش در كربلا است سر او بر نيزه‏ها گردانده مى‏شود

آنگاه گفتم: اين على بن الحسين است كه همراه با عمه‏ها و خواهران نزد شما آمده‏اند، من هم فرستاده او نزد شما هستم كه جايگاه آنها را به شما بگويم. مردم با آه و ناله بيرون آمدند و هيچ بانوئى نبود جزا اينكه بيرون آمد، صداى شيون بلند بود و تمامى مدينه مى‏گريست، همگان نزد زين العابدين (عليه السلام) اجتماع كردند كه تسليت بگويند، امام سجاد (عليه السلام) از خيمه بيرون آمدند در حالى كه پارچه‏اى در دست داشتند، اشكهاى خود را پاك مى‏كردند و پشت سر ايشان غلامى بود. امام سجاد (عليه السلام) نشستند در حالى كه نمى‏توانستند جلوى اشك خود را بگيرند، صداى گريه و ناله بلند شد، امام (عليه السلام) اشاره به سكوت كردند، هنگامى كه سكوت برقرار شد امام سجاد (عليه السلام) خطبه‏اى ايراد كردند:

حمد مخصوص خداوند است كه رب العالمين است، رحمن و رحيم و مالك روز جزاست، پديد آورنده همه مخلوقات است، آنكه دور است در آسمانها مرتفع شده و نزديك است به گونه‏اى كه نجواى ما را مى‏شنود. او را حمد مى‏كنيم بر امور عظيمه، سختى‏ها و مصائب عظيمى كه دلخراش، رقت بار و جانسوز هستند. اى مردم! خداوند تعالى كه حمد مخصوص اوست ما را به مصائب عظيمى امتحان نمود و شكافى عظيم در اسلام پديد آمد، اباعبدالله الحسين (عليه السلام) و خانواده‏اش كشته شدند، زنان و كودكان او اسير شدند، سر او را بر روى نيزه در شهرها گرداندند واين مصيبتى است كه همانند آن مصيبتى ديده نشده است. اى مردم! كداميك از شما بعد از قتل او مسرور خواهيد بود؟ يا كدام قلب است كه به خاطر او محزون نباشد يا كدام چشم است كه بتواند اشك خود را ضبط كند؟ به تحقيق درندگان و وحوش از قتل او گريستند، درياها و امواج آن، آسمانها واركان آن، زمين و كرانه‏هاى آن، درختان و شاخه‏هاى آنها، ماهيان دريا، ملائكه مقربين و تمامى اهل آسمانها گريستند. اى مردم! كدام قلب است كه از قتل او محزون نشود، يا كدام دل است كه آه و ناله نكند يا كدام گوش است كه اين را بشنود و كر نشود؟ اى مردم! صبح كرديم در حالى كه آواره، طرد شده و رانده شده از شهرها بوديم گويا كه ما فرزندان ترك يا كابل هستيم بدون اينكه جرمى انجام داده باشيم، ما اين را از پدران خود هم نشنيده‏ايم، به خدا قسم اگر پيامبر آنگونه كه سفارش ما را كردند پيشنهاد قتال و جنگيدن با ما را كرده بود اينان بيش از آنچه انجام دادند، نمى‏توانستند مرتكب شوند. همه ما از خدائيم و همه به سوى خداوند باز مى‏گرديم. از مصيبتى كه چه عظيم چه فجيع چه جانسوز چه دلخراش و چه تلخ بود، به خداوند شكايت مى‏كنم كه او عزيز و صاحب انتقام است.

صوحان بن صعصعه بن صوحان عبدى كه زمينگير بود برمى خيزد و زمينگير بودن خود را به عنوان عذر ذكر مى‏كند. امام سجاد (عليه السلام) عذر او را مى‏پذيرند، از او تشكر و قدردانى مى‏كنند و براى پدر او طلب رحمت مى‏كنند. زين العابدين (عليه السلام) همراه با خانواده خود داخل شهر مى‏شوند.(666) ابراهيم بن طلحه بن عبيدالله نزد امام (عليه السلام) مى‏آيد و مى‏گويد: چه كسى غالب شد؟ امام (عليه السلام) مى‏فرمايند: هنگامى كه وقت نماز رسيد برخيز و اذان بگو، آنوقت خواهى فهميد كه چه كسى غالب شده است.(667)اما ام كلثوم زينب (عليها السلام) چنين سروده است:

اى شهر جد ما ما را نپذير چونكه ما با حسرتها و حزن‏ها آمده‏ايم
از تو خارج شديم در حالى كه همه اهل ما با ما بودند بازگشتيم در حالى كه هيچ مرد و فرزندى با ما نيست

آنگاه زينب دختر اميرالمؤمنين (عليه السلام) در مسجد را گرفت و فرياد زد: يا جداه! من خبر شهادت برادرم حسين را آورده‏ام. سكينه فرياد زد: يا جداه از آنچه بر ما گذشت به تو شكايت مى‏كنيم، به خدا قسم ما قسى‏تر از يزيد را نديديم، هيچ كافر و مشركى را بدتر، ستمكارتر و تند خوتر از او نديديم، او با چوب خود بر حلقوم پدرم مى‏زد و مى‏گفت: اى حسين اين زدن را چگونه مى‏بينى؟(668) بانوان خاندان رسالت بر سيد الشهداء (عليه السلام) اقامه ماتم كردند و لباس سياه پوشيدند در حاليكه شب و روز نوحه مى‏كردند و امام سجاد (عليه السلام) غذاى آنها را آماده مى‏كردند.(669) در روايت امام صادق (عليه السلام) آمده است: هيچ زن هاشمى خضاب نكرد و روغن به بدن خود نماليد و سرمه به چشم خود نكشيد تا پنج سال كه مختار سر عبيدالله بن زياد را فرستاد.(670) اما رباب آنقدر بر اباعبدالله (عليه السلام) گريست كه اشك چشم او خشك شد، بعضى از كنيزها به او گفتند كه سويق (قاووت) اشك را جارى مى‏كند، او نيز دستور داد كه برايش سويق آماده سازند تا اشكهاى او دائماً جارى باشد.(671) از جمله مرثيه‏هاى او درباره ابى عبدالله (عليه السلام) اينست:(672)

آن كس كه نور بود و همگان به واسطه او روشنايى مى‏گرفتند در كربلا كشته شده در حالى كه دفن نشده است
اى نوه پيامبر خداوند به تو جزاى خير دهد و زيانبارى ميزان‏ها دور باد
براى من كوهى محكم بودى كه به آن پناه مى‏بردم و با مهربانى ما را همراهى مى‏كردى
اكنون چه كسى براى ايتام و فقراء باقى مانده و چه كسى غنى كننده و پناه هر مسكين است
به خدا قسم هيچ خويشاوندى در عوض خويشاوندى شما نمى‏خواهم تا آنكه ميان خاك و گل پنهان شوم

اما على بن الحسين (عليه السلام) از مردم بريد تا از فتنه‏ها دور باشد و به عبادت و گريه و زارى بر پدرش بپردازد، شب و روز مى‏گريست تا جايى كه بعضى از دوستان گفتند: ما مى‏ترسيم كه شما خودتان را هلاك كنيد. امام (عليه السلام) فرمود: من حزن و اندوه خود را به خداوند شكايت مى‏كنم و از خداوند چيزهايى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد. يعقوب پيامبر بود، خداوند يكى از فرزندان او را از او مخفى كرد در حالى كه دوازده فرزند ديگر نزد او بودند و او مى‏دانست كه فرزندش زنده است، مع هذا آنقدر گريست تا آنكه چشمانش سفيد شد. من نگاه كردم به پدرم و برادرانم و عموهايم و اصحاب و ياران كه همگان در اطراف من به قتل رسيده بودند، چگونه حزن من سپرى شود در حالى كه من شهادت فرزندان فاطمه (سلام الله عليها) را بياد نمى‏آورم مگر آنكه اشك مى‏خواهد خفه‏ام كند و هنگامى كه به عمه‏ها و خواهران خود نگاه مى‏كنم به ياد مى‏آورم كه آنها از خيمه‏اى به خيمه ديگر فرار مى‏كردند.

شعله ور شدن آتش در خيمه‏ها را مى‏ديد در حالى كه آنها خيمه‏هاى غيرت بودند
مى‏ديد هجوم كفر و گمراهى را بر دختران وحى و رسالت
مى‏ديد در ميان بانوان نبوت چيزهايى كه در هيچ شريعتى جوانمردى نيست
از غارت آنها و سلب آنها و زدن آنها در حالى كه هيچ پناهى جز پروردگار نداشتند
مى‏ديد كه بانوان پاك را حركت مى‏كردند بسوى فرزند زانيه در حالى كه صورتهاى آنها پيدا بود
مى‏ديد كه بانوان طاهره ايستاده‏اند در برابر يزيد پليد و طاغى

اى رسول خدا! به تو شكايت مى‏بريم از آنچه كه امت تو با فرزندان پاك تو، انجام دادند، وسيعلم الذين ظلموا أى منقلب ينقلبون والحمد لله رب العالمين.

مدايح و مراثى و مصائب‏

مدائح، مراثى، مصائب اهل بيت (عليه السلام) عرصه بس پهناورى است كه شاعران ادب پرور ما جولانگاه: فكر، انديشه و سرمايه ذوق خود قرار داده‏اند چه اشعار زيبا چه مدائح فاخر و چه مصائب غم فزائى آفريده‏اند و از اين طريق بر غناو ثروت فرهنگ و ادب ما افزوده‏اند ما در اين بخش از اين خرمن پر بركت، برگها و گلهايى را بر چيده‏ايم و به دوستان اهل بيت (عليه السلام) به رسم ارمغان و هديه تقديم مى‏كنيم و صد حيف كه فاقد نظم و ترتيب لازم مى‏باشد.

شعر سلاح برنده:

اشعار و مراثى برنده‏ترين سلاح شيعه، در برابر دشمنان و مخالفان اهل بيت (عليه السلام) بوده است و خوشبختانه فرهنگ شيعه مالامال از اين سلاحها و ابزارهاى دشمن ستيز مى‏باشد. از دوران حسان بن ثابت، كميت، دعبل خزاعى تا عصر محتشم كاشانى، صغير دخيل و صراف و شهريار و اين رسالت ادبى و فرهنگى امتداد داشته است چون فرموده‏اند كسى كه يك بيت در حق ما بسرايد خداوند بيتى را در آخرت جهت او مى‏افراشد خوشا به حال كسانى كه بر سر عقيده و اعتقاد بسرايند نه جهت مال و منال و روزى و ارتزاق!

چون پايان كتاب مقتل مقرم مراثى و مدايح امام حسين (عليه السلام) به زبان عربى بود و چون پايان كتاب جهت فارسى زبانان تهيه و آماده مى‏گرديد از اينرو تعدادى از نوحه‏ها و مراثى فارسى، جايگزين مراثى عربى گرديد تا با گزينش آنها اهل منبر و ذاكرين محترم، مردم را به فيض كامل برسانند. و گردآورنده را نيز مشمول دعاى خير خود فرمايند.

در وصف پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم)

به بزم جهان، شمع بينش توئى مهين زبده آفرينش توئى
ثناخوان ذات توت يزدان بس است مديح تو، آيات قرآن، بس است

مرحوم نراقى گويد:

محمد شافع امت، قسيم النار و الجنه حبيب حضرت عزت، شه دين خسرو دنيا
جهان را ناصر و ياور، جهانيان را پيام آور گزين پيك جهان داور، رسول خدا خالق يكتا

يكى ديگر از شعراء در اين باره گويد:

آنكه او مسجد مدينه ساخت مى‏توانست قصرها پرداخت
ليك انديشه‏هاى لقمانى داد از آن نخوتش پشيمانى
به چنين خانه‏اى قناعت كرد پشت بر آز، و رخ به طاعت كرد

شيخ محمود شبسترى در وصف مقام شامخ رسالت گويد:

مقام دلگشايش جمع جمع است جمال جانفزايش شمع جمع است
بدو منزل شده ادع الى الله بدو ختم آمده پايان اين راه
بلى چون ز انبياء او بود مقصود چه او آمد، نبوت گشت مسدود
يا حبداد دوحه فى الخلد ثابته ما فى الجنان لها شبه من الشجر
المصطفى اصلها و الفرع فاطمه ثم اللقاح على، سيد البشر
و الهاشميان، سبطان لها ثمر و الشيعه الورق الملتف بالثمر
هذا مقال رسول الله جاء به اهل الروايات فى العال من السند
انى بحبهم أرجوا النجاه غدا و الفوز مع زمره من احسن الزمر
فخر دو جهان خواجه فرخ رخ اسعد آنكو بودش نام به تورات مؤدمد
مولاى زمان مهتر صاحب دل احمد گرديد به انجيل همى نامش احمد
وصفش نتوان گفت به هفتاد مجلد اين بس كه خدا گويد ما كان محمد
پيغمبر محمود ابوالقاسم احمد بر منزلت و قدرش يزدان كند اقرار


previos pagenext page